Ya sence?

Çalışmak zor zanaat doğrusu, her açıdan. Fedakarlık gerektiren meşakkatli yollardan geçiren; bugün üzen, yarın güldüren, sonunda huzura ulaştıran (O’nun izniyle) kutlu bir yol. Tabi neye nasıl ne derece çalıştığımız da önemli elbet. Hiç işe yaramadığını saatlerce harcadığımız zamandan sonra anlıyorsak hele, ziyadesiyle üzücü bu işten bir an evvel kurtulmamız, bizim için daha hayırlı olabilir.

Hiç şüphesiz mâlâyâni işlerden ne kadar uzakta tutabilirsek nefsimizi, o derece “Mutmain Olduğumuz’a” yakınlığımız artar, İnşaAllah. Nitekim fikri ne ise işi de o yönde olur. Bu yüzdendir ki tutarlı, düşünerek hareket etmek, gayret göstermek, neyin kendimiz için faydalı olduğu neyin zamanımızı harcadığını tespit etmek, rahata huzura bir nebze daha yakınlaştırabilir.

Ha bir de şu var ki, böyle boşa harcadığımız zamanla kaybettiğimizi geri kazanmak epey vakit alabilir. Hal böyle olunca, zamanı zamanında yaşayamamış olmanın ıstırabı katlanarak her geçen gün artabilir.

Bugün, birilerini üzmeyeyim, onların yanında olayım derken yarın daha üzüldüğünü görünceki pişmanlığımız ve geriye dönememenin vermiş olduğu stres, bizi ve çevrenize verdiğiniz zararla, onları yıpratabilir. Ve böyle geçer gider… mi?

Hepimiz için en hayırlısının nasip olması dileğiyle. 11.01.15

Kalbimin derinliklerinden dile gelenler

Bugün derinlerden gelenleri okuyorsunuz. İçimden geldiği gibi yazdım. Birkaç haftadır kelime haznem kalemimi hareket ettirecek kıvamda değil. Bu yüzdendir ki haftalardır geçiştirici kelimelerle haftayı kotarmaya çalıştım. Eksik olan bir var içimde. Onu bulmaya çalıştığımdan yüzeye önceki kadar kelime çıkmıyor. Derinlerde saklanmış kalmış, mürekkepten utanıyor sanki kelimeler.

Eh, tabi kitap okumuyorum şu sıralar. Bunun da etkisi yadsınamayacak kadar fazla. Bir de birkaç hedefi birlikte götürmek gibi bir alışkanlığa sahibim. Bu da KDG yi es geçmeme sebep oluyor.

Ez cümle, bu ara fazlasıyla kalabalık beynim. Gerçekten geçen haftalarda yazdığım gibi “Taze Dem”e (Yazıları silip tekrar yükleme yaptığım için Bu yazı gibi bazu yazıların orijinal haline ne yazık ki ulaşamadım.) ihtiyaç var.

Beynimdeki misafirler kalıcı; güzel elbet ama bazen de yorucu. Umarım getirdikleri bereket hallice. Bilirsiniz, misafirlerin on getirdiğinin dokuzu bize biri kendisine. Bu yüzden mütevellit öze dönüşümü hızlandırma çabasındayım. Dualarda anılmak dileğiyle, öze dönüş yolunda. 11.01.15

UMUT doLU OL!

Dağ evindeyim. Sobayı yakmak için odunlara eşlik eden kozalakları topluyordum. Ansızın yağmur bastırdı. Çok hızlı ve şiddetli yağıyordu. Eve doğru koşmaya başladım. Fakat ileride bataklık olduğunu görünce durdum.. Eve giden tek yol burasıydı. Yağmurun şiddetiyle çıkılmaz hal alan bataklığı aşıp eve ulaşmam gerekiyordu.

Durdum. Acele etmek yerine düşündüm. Bu bataklıktan sıyrılmalıydım. Paçaları sıvadım. Henüz içine girmediğim için mutluydum. Montumu çıkarıp içine kozalaklarla odunları koydum. Bataklığın diğer tarafına doğru fırlattım. Birkaç geri adım attım. Derin bir nefes alıp cesaretimi toplamaya çalıştım. Harekete geçmek için gereğinden fazla düşünseydim, saatlerce ıslanmış bir adam soğuk bir ormanda nelere maruz kalırdıysa öyle bir halde kalırdım. Olağanca gücümle sıçrayarak bataklığın üzerinden süzülerek karşı tarafa geçtim. Uzun süren bu çabam sonucu –O’nun izniyle- montumu kucaklayıp evime koştum. Üzerimi çıkarıp duşa girdim. Çıktım.

Çayımı demledim. Sobamı yaktım. Plağı taktım. Penceremin kıyında duran koltuğuma oturup yağmuru seyrettim. Şayet o bataklıktan geçmek için imtina etseydim, bu keyfi tadamayacaktım.

Engeller aşılmak içindir. Sonunda mutlu olacaksan acı çekmeye değer. Mutluluğu değerli kılan acının varlığıdır en nihayetinde. Yağmur dindikten sonra güneş açacaktır. Sürekli kış, sürekli gece yoktur. Babama. 06.12.14